Η τελετή της αφής της Ολυμπιακής Φλόγας αποτέλεσε ένα μεγάλο μάθημα αυτοσυνειδησίας, μια σπάνια ευκαιρία εμβάθυνσης σε αυτό που ορίζει τον σημερινό ελληνικό πολιτισμό και του προσδίδει την διακριτή θέση του στο διεθνές στερέωμα. Για λόγους, ωστόσο, εντελώς αντίθετους από αυτούς που προβάλλονται πανταχόθεν…

Ας μην οχυρωνόμαστε άλλο πίσω από προφάσεις και περιφράσεις: Όπως καταδεικνύει σε αποκαλυπτική συμπύκνωση η τελετή της αφής, ρόλος της σύγχρονης Ελλάδας είναι ευπειθώς να σκηνοθετεί καρικατούρες της κληρονομιάς της, προκειμένου αυτές να καταναλωθούν από την "πολιτισμένη Δύση" ως τίτλοι ευγενούς καταγωγής αλλά και αξιοποιηθούν σε πλείστα πολιτικά, επιχειρηματικά και άλλα παιχνίδια.

Τι στ’ αλήθεια παρακολουθήσαμε (και) φέτος να εκτυλίσσεται στην "ιερά Άλτιν"; Μια ψευδο-αρχαιοελληνική τελετή ναζιστικής εμπνεύσεως, τοποθετημένη στο "χωριό Ποτέμκιν" που άλλοτε ήταν το ολυμπιακό τοπίο, με στόχο την προσθήκη "αρώματος αυθεντικότητας" στην ψευδώνυμη και δυσώδη μπίζνα που ονομάζεται "ολυμπιακό ιδεώδες". Και, παρεμπιπτόντως, μια δράκα αμφιλεγόμενων "μισθοφόρων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων" να οργανώνει τη δική της ψυχροπολεμική χορογραφία. Ο Κώστας Σημίτης θα είχε κάθε δικαίωμα να ανακράξει: "είναι αυτό μακέτα;"…

Επιμένει η νεωτέρα Ελλάς να κολακεύεται, στο όνομα του αρχαίου κλέους, κάθε φορά που επαναλαμβάνεται η τελετή που πρώτος εμπνεύσθηκε ο Γιόζεφ Γκέμπελς, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936. Επαίρεται η χώρα μας (σαν να της έλειπαν ολοσχερώς οι αρχαιομαθείς ή οι απλώς εγγράμματοι) κάθε που αντικρίζει τις δάδες, τις εσθήτες και τις ιέρειες, με τις οποίες την προίκισε αναδρομικά η Άρια εικονοπλασία.
Το πανηγύρι της ντόπας, της καταστολής και των εκβιασμών
Και βέβαια επευλογεί, με υψιπετείς αναφορές στην "ειρήνη" και "την ευγενή άμιλλα των λαών", το πανηγύρι της ντόπας, της καταστολής και των εκβιασμών, που και η ίδια χρυσοπλήρωσε με διάφορα C4I.

Η ειρωνεία της τύχης θέλησε φέτος να έχει αφαιρεθεί από το όλο σκηνικό και το τελευταίο αυθεντικό του στοιχείο: ο φυσικός χώρος της Ηλείας, που κατά σειρά παραδόθηκε στην καταστροφική μανία του πυρός, στην ακόμη καταστροφικότερη αβελτηρία των "αρχών" και εντέλει στην καθολική λήθη. Ωστόσο, ως αποδείχθηκε, δεν υπήρξε δύσκολη η "αποκατάσταση" του περιβάλλοντος τις αρχαιότητες χώρου, τουλάχιστον ως εκεί που βλέπει η κάμερα. Άρκεσαν προς τούτο τα θνησιγενή υψηλόκορμα δέντρα που μεταφυτεύθηκαν άρον άρον πέριξ του μνημείου του Κουμπερτέν και το πράσινο χρώμα που με τη βοήθεια πλέγματος υδροσποράς κάλυψε τον Κρόνιο Λόφο. Έτσι, είτε με είτε χωρίς την "χαλέπιο πεύκη", η Ολυμπία θα διατηρήσει την αξία της ως τηλεοπτικό ντεκόρ προς διεθνή κατανάλωση, την μόνη που πια πραγματικά της αναγνωρίζεται, αφού καμία άλλη δεν κρίθηκε επαρκής για τη σωτηρία της.

Συναθροίσθηκαν λοιπόν και φέτος στο αρχαίο στάδιο, όλοι οι μεγαλουσιάνοι του "ολυμπιακού κινήματος", από τον άλλοτε υπουργό του Φράνκο ο οποίος κατεγράφη στας δέλτους της Ιστορίας ως διακεκριμένος φίλος της χώρας μας, μέχρι τον καταδικασθέντα και καταπατητή καναλάρχη, που καμάρωνε στο πλευρό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Συναθροίσθηκαν όμως και άλλοι, μη αναμενόμενοι, σαν τον επικεφαλής της οργάνωσης "Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα" (RSF) Ρομπέρ Μενάρ και τους δύο συνεργάτες του, οι οποίοι συνελήφθησαν, ενώ επιχειρούσαν να διακόψουν την τελετή κραδαίνοντας πανώ για την υφιστάμενη λογοκρισία στην Κίνα.

Ο Ρομπέρ Μενάρ
Ο Ρομπέρ Μενάρ! Ο ηγέτης της, χρηματοδοτούμενης από την αμερικανική (και όχι μόνο) κυβέρνηση, "μη κυβερνητικής" οργάνωσης, ο οποίος πρακτορεύει "ελευθεροτυπία" σε όποια χώρα κάθε φορά δεν ευθυγραμμίζεται με τη Ουάσιγκτον, αλλά δείχνει "ευρύτητα πνεύματος" σε ό,τι αφορά τη διενέργεια βασανιστηρίων από τις αμερικανικές δυνάμεις. Ο "αντικειμενικός" υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που συναγελάζεται με το κουβανικό λόμπι του Μαϊάμι και κατορθώνει με ευφάνταστο χειρισμό των δεδομένων να εμφανίζει την κατάσταση των δημοσιογράφων στην Κούβα, τη Βενεζουέλα ή τη Ρωσία ως χειρότερη απ’ ό,τι στο Ιράκ. Ο "Λεγεωνάριος της Τιμής", από την οργάνωση του οποίου η UNESCO μόλις ήρε την υποστήριξή της….

Και παρακολουθεί πελαγωμένη η "γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων" το θέαμα που στήνεται στην πλάτη της, μην ξέροντας πότε θα έβγαινε περισσότερο χαμένη: αν άφηνε να προσβληθούν οι "Αθάνατοι φιλοξενούμενοι" και το Πεκίνο ή τώρα που καταγγέλλεται για φίμωση "ακτιβιστών"; Σαν να μην είναι εξίσου εφικτό για τη Δύση να αξιοποιεί τους Αγώνες τόσο για την άσκηση προπαγανδιστικής πίεσης στον κινέζικο κρατικό καπιταλισμό όσο και για την σύναψη επικερδών συναλλαγών μαζί του, σε πνεύμα κατανοήσεως. Σαν να μην ήταν το "περιστατικό Μενάρ" μια ακόμη πινελιά πλαστότητας σε ένα τελετουργικό πλαστό απ’ άκρου εις άκρον. Ή σαν να μην επιφυλασσόταν στην Ελλάδα άλλο λειτούργημα από αυτόν του αρχαιοπρεπούς παλιάτσου στα dealings της παγκοσμιοποίησης.