Emo (Τα παρακάτω γραφόμενα δεν έχουν καμία έννοια πατερναλισμού από μέρους μου)

Τελικά το ρητό "όσο ζω μαθαίνω" ισχύει. Σήμερα λοιπόν από έναν μαθητή μου άκουσα για τους emo και το έψαξα λιγάκι το ζήτημα. Από τη μια με πιάσανε τα γέλια και από την άλλη προβληματίστηκα. Για το που πάει η νέα γενιά, όχι έτσι όπως το λένε οι γέροι, αλλά όπως το βλέπω από τη σκοπιά του τι θα γίνει στο κοντινό μέλλον όταν τα 15χρονα θα είναι "ενεργοί" πολίτες. Σαφώς και δεν είναι όλοι τους έτσι, αλλά οι επιρροές από τη TV και η αδιαφορία που δείχνουν οι "γονείς" οδηγεί μια σημαντική μερίδα της νεολαίας σε λάθος δρόμο.

Θα μπορούσα να πω: "Εγώ στα 14 μου έχασα το πατέρα μου από καρκίνο, αλλά δε κάθισα να μελαγχολώ και να χαρακώνομαι". Αλλά δε το λέω μιας και δε θεωρώ ότι είμαι ίσα και όμοια με αυτά τα αποβλακωμένα. Και επιμένω ότι το πρόβλημα τελικά δεν είναι τα παιδιά, αλλά:

1) Οι γονείς
2) Τα σχολεία - καθηγητές
3) Η τηλεόραση

Παραθέτω ένα κείμενο από το blog: http://alobar.yooblog.gr/2007/10/01/169/ με το οποίο συμφωνώ. Να προσθέσω, ότι δε με ενοχλεί η εμφάνιση των emo αλλά η δήθεν ιδεολογία που κρύβεται από πίσω και αυτή η εμμονή με το χαράκωμα.... Για την εμφάνιση δε θα πω τίποτε, μιας και δε με ενοχλεί, ούτε αυτό, ούτε το gothic ούτε το punk το metal κ.τ.λ. Και βεβαίως με κάθε τι που εμφανίζεται σαν μόδα υπάρχει και το αντίπαλο στρατόπεδο, κάτι που γίνεται επικίνδυνο.



Το κείμενο λοιπόν:

"Η ζωή είναι γεμάτη πόνο και δράματα, αλλά ένα είναι το κορυφαίο όλων. Να έχεις γεννηθεί πλούσιος, να μην έχεις κανένα πρόβλημα και να βλέπεις αυτούς τους αλήτες τους φτωχούς να έχουν την αποκλειστικότητα στην πίκρα, το παράπονο και τη μελαγχολία.

Τι με έπιασε θα αναρωτιέσαι; Τέλειωσε το Chivas ή με πείραξε το χ στο Χαριλάου; Τίποτα απ’ τα δύο. Το Chivas σε αντίθεση με το ήπαρ δεν έχει τελειωμό και το χ στο Χαριλάου δεν σημαίνει κάτι, αφού τον Μάιο θα γίνει αυτό που γίνεται εδώ και έντεκα χρόνια(βγάλτε ένα δούρειο).

Ήμουν πριν λίγες μέρες στο μετρό και βλέπω μπροστά μου δυο trendy γκομενάκια να προχωράνε χέρι χέρι.

“Εδώ είμαστε” σκέφτηκα. “Δυο μικρές λεσβίες, χωρίς αναστολές κάνουν την βόλτα τους”. Επιταχύνω το βήμα και τι να δω;

Δεν επρόκειτο για δύο γκομενάκια, αλλά για ένα, που κρατούσε από το χέρι έναν μουτρωμένο φλούφλη. Ο εν λόγω -μου φάγαν το μπιφτέκι μουουουουου- τύπος είχε ένα μαλλί που έκρυβε το ένα μάτι και κάλυπτε το υπόλοιπο πρόσωπο ατάκτως. Είχε μια τζούρα μακιγιάζ, ένα μεγάλο ασπρόμαυρο βραχιόλι, ένα ασπρόμαυρο μπλουζάκι, αμάνικο και κολλητό και ένα τζινάκι σκισμένο, ασορτί με σκισμένα All-Star παπούτσια. Σαν ζέβρα με τζιν.

Δεν θα έκρινα την εμφάνιση και δεν θα έκανα σχόλιο αν δεν μου έπεφτε στα χέρια δημοσίευμα που μιλούσε για μια νέα τάση, την τάση των “Emos”.

Τα παιδάκια “Emos”(από το emotional=ευαίσθητος), είναι πλουσιόπαιδα χωρίς προβλήματα, τα οποία είναι διαρκώς μελαγχολικά, χαρακώνονται και έχουν όλα την ίδια εμφάνιση(η οποία απαιτεί χρόνο και χρήμα).

Το ιδιαίτερο της εμφάνισης δεν μ’ ενοχλεί και δεν πρέπει να ενοχλεί. Αμέσως αμέσως μπορούμε να σκεφθούμε το ντύσιμο του χιπχοπ που έχει όμως υπόβαθρο μουσικό και θεωρητικό ή το Πανκ για να μην πάμε τώρα σε πολιτικές αναφορές του παρελθόντος(στολές, ενδυμασίες, εμβλήματα κλπ).

Τα παιδάκια “Emos” προφανώς διεκδικούν τη μελαγχολία και τον πόνο αφού ποτέ δεν εξαναγκάστηκαν για κάτι ή δεν πιέστηκαν από κάτι όπως τόσοι άλλοι συνομήλικοί τους.

Ο προβληματισμός και η ανάγκη γεννά κινήματα, ιδέες, δημιουργία. Νέους που σκέφτονται και μάχονται. Νέους που παλεύουν και για τον εαυτό τους, αλλά και για τον διπλανό τους. Κάποια στιγμή(όταν μεγαλώνουν) υποτάσσονται στην ηλικία τους και συμβιβάζονται, αλλά στο μεταξύ έχει έρθει η επόμενη γενιά νέων.

Τα χωρίς κόπο αποκτημένα πλούτη βγάζουν “Emos”. Ομάδες έμψυχων UFO, με εμμονή στην εμφάνιση και επομένως στα χρήματα που ξοδεύονται γι’ αυτήν. Αναρωτιέμαι αν στις κουβέντες τους μπορεί ποτέ να υπάρχει αλληλεγγύη προς τον “άλλον” ή κάτι άλλο πέρα από το “φαίνεσθαι”. Η μελαγχολία της ήττας, πριν ξεκινήσει η μάχη είναι τραγική όταν πρόκειται για νέους.

Η πλακίτσα σχετικά με τη θηλυπρέπεια σταματά, όταν σκεφθούμε πως η νεότητα-για το καλό της κοινωνίας-πρέπει να είναι φορέας ελπίδας, ονείρου και ανατροπής. Τι ελπίδα φέρνει στην κοινωνία ή ποια νέα ιδέα, ένα UFO-EMO που πρώτα φτιάχνει το περιτύλιγμα(μαλλιά, ρούχα, στάση) και μετά προσπαθεί να του δώσει νόημα(Είμαστε στενοχωρημένοι, επειδή δεν έχουμε προβλήματα. Μαζευόμαστε στα Starbucks και στα MC’s κλπ κλπ);

Ίσως να πρόκειται απλώς για δημιούργημα των περιοδικών και οι υποτιθέμενοι “Emos” να είναι μερικά πλούσια ψώνια τα οποία κακώς προβάλλονται. Αν όχι, τότε κρίμα για τα παιδάκια που χάνουν έτσι τον χρόνο τους, ασχολούμενα με το τίποτα και πληγώνοντας τον εαυτό τους χωρίς λόγο."

http://en.wikipedia.org/wiki/Emo
http://frikipaideia.wikia.com/wiki/Emo