Αν και σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες που αναφέρουν ότι τις πρώτες βόλτες μου σε αυτόν τον πλανήτη τις έκανα με ένα Fiat 850 αυτό που μπορώ να πω είναι ότι το πρώτο "μου" αυτοκίνητο (που θυμάμαι) ήταν ένα κόκκινο Peugeot 104 GR του '79.
Το Peugeot 104 εμφανίστηκε το 1972, αλλά σαν 5-πορτο που το έμαθα εγώ, παρουσιάστηκε το 1976. Είχε 4 κύλινδρο αλουμινένιο κινητήρα 954cc (Douvrin), με εκκεντροφόρο επικεφαλής και ισχύ 45 ίππων, ενώ το κιβώτιο ταχυτήτων είχε 4 σχέσεις. Ο κινητήρας ήταν τοποθετημένος σχεδόν οριζόντια (72 μοίρες), με αποτέλεσμα να έχει χώρο από πάνω του να τοποθετηθεί η ρεζέρβα!
Ήταν ένα supermini της εποχής, το οποίο θυμάμαι για τα ταξίδια που κάναμε οικογενειακά, όπως ο γύρος της Πελοποννήσου το 1980, όπου τα κατάφερε παλικαρίσια, αν και στο τέλος είχαμε βγει εκτός από τη κούραση. Τα αυτοκίνητα τότε (30 χρόνια πριν) δεν είχαν καμία σχέση εντελώς με τα σημερινά, όπου ένα σημερινό αυτής της κατηγορίας μπορεί άνετα να κάνει ταξίδια πολύ μεγαλύτερα από αυτό. Ήταν θορυβώδες και με αδύναμο κινητήρα, αλλά με εξαιρετικά άνετη ανάρτηση, όπως όλα τα Γαλλικά αυτοκίνητα άλλωστε.
Ένα άλλο πρόβλημα με τον κινητήρα ήταν η υπερθέρμανση, μιας και είχε τη τάση να κολλά η βαλβίδα που επέτρεπε τη κυκλοφορία του νερού στο ψυγείο και να προκαλεί ένα σύννεφο ατμού κάθε τόσο από το χώρο της μηχανής. Η λύση τελικά ήρθε από έναν ξάδερφό μου, που την έβγαλε τελείως τη βαλβίδα και το νερό κυκλοφορούσε συνεχώς (κάτι όμως που ανάγκαζε τον κινητήρα να αργεί να φτάσει στη σωστή θερμοκρασία).
Πέρα από τα προβλήματα, έχω αρκετές όμορφες αναμνήσεις από το αυτοκινητάκι αυτό, μιας και το έχω συνδέσει με οικογενειακές στιγμές, αφού ο πατέρας μου ήταν ναυτικός και εκείνες τις λίγες στιγμές που ήταν σπίτι πηγαίναμε εκδρομές με το 104. Θυμάμαι ότι είχε κίτρινα φώτα, όπως επέβαλαν οι νόμοι της Γαλλίας εκείνη την εποχή. Θυμάμαι που είχε καταφέρει να περάσει από έναν μικρό χείμαρρο ένα χειμώνα στο Αλεποχώρι, ενώ άλλα μεγαλύτερα αυτοκίνητα δε μπορούσαν. Τέλος θυμάμαι το ραδιοκασετόφωνο Sharp που είχε (πολυτέλεια για την εποχή εκείνη), τις "πλατίνες" που με την υγρασία δε δίνανε ρεύμα στα μπουζί για σπινθήρα, όπως επίσης και το "τσοκ" του καρμπιρατέρ που έπρεπε να τραβήξω για να πάρει μπροστά μετά από αρκετές προσπάθειες και το απαραίτητο "ζέσταμα" του κινητήρα.
Γενικά το 104 ήταν το αυτοκίνητο που μου γνώρισε τη προ καταλυτική εποχή χωρίς τα ηλεκτρονικά συστήματα και έτσι μπορώ να εκτιμήσω την αξία και την ευκολία χρήσης των σημερινών αυτοκινήτων. Από την άλλη μεριά βεβαίως ήταν ένα εξαιρετικά απλό τεχνολογικά αυτοκίνητο, το οποίο εάν τα χέρια σου έπιαναν λίγο μπορούσες να το συντηρήσεις μόνος σου. Αντίθετα σήμερα ούτε σε παπάκι δε μπορείς να βάλεις χέρι, μιας και είναι όλα ηλεκτρονικά, κάτι που είναι ζωτικής σημασίας, μιας και η ηλεκτρονική διαχείριση επέτρεψε τη ραγδαία μείωση των εκπομπών ρύπων από τα αυτοκίνητα, ενώ τα έκανε πολύ πιο εύκολα στη χρήση.
Τελικά το κρατήσαμε 9 χρόνια, όταν το πουλήσαμε το 1988 σε έναν θείο μου και αντικαταστάθηκε από την BMW E30. Μακάρι να μπορούσα να το ξαναβρώ, αλλά εδώ και πολλά χρόνια έχει αποσυρθεί πλέον. Το μόνο που έχει μείνει από το 104 είναι κάποιες φωτογραφίες από τις εκδρομές και οι αναμνήσεις μου.
Έχω ένα κακό συνήθειο να συνδέομαι συναισθηματικά με τα αυτοκίνητά μου και το Peugeot αποτελεί ένα μέρος του εαυτού μου. Για τη BMW δε θα αναφερθώ, μιας και με πονάει η ιστορία της, αλλά άλλη φορά θα γράψω για το τελευταίο μου απόκτημα, το πρώτο πραγματικά "δικό μου" αυτοκίνητο, το Volvo S40.
Εδώ το 104 σε αγωνιστική έκδοση.
http://en.wikipedia.org/wiki/Peugeot_104
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου